SAKYAN ANG TAKBO NG PAGBABAGO

Mula nang manirahan ako sa Manila  noong Oktubre, 1984 hanggang sa kasalukuyan, nakita ko ang bilis ng takbo ng pagbabago dito kung ating titingnan ang kapaligiran ng kalungsuran.  Dumating ako noon halos kasabay ng pagbubukas ng LRT 1, biyahe mula Baclara hanggang Monumento at Monumento to Baclaran.  Di nagtagal sumunod ang MRT, binabagtas ang kahabaan ng EDSA.  Sinundan ng LRT 2, nagdudugtong sa Recto at Santolan.  At di magtatagal, matatapos ng pagdugtungin ang Monumento at North Edsa.  Isama pa natin ang Skyway sa South super highway na di maglalaon, aabot na sa Alabang.  Kung gaano katindi ang pagpapaunlad ng daan, gayundin ang pagdami ng mga sasakyang panglupa.  Kung paano pinagsisikapang paluwagin ang daan lalo namang sumisikip ang trapiko.

Umarangkada rin ang mga naglalakihan at makabagong gusali pang-komersyo.  Umabante naman ang modernisasyon sa larangan ng teknolohiya.  Maraming pagbabago ang naganap sa ngalan ng pag-unlad.

Sa bilis nang takbo ng pagbabago, kumusta naman ang tao.  Nakasakay ba sila o naiwanan.  Kung nakasakay, nakaupo ba sa loob o nakasabit sa gilid ng mga sasakyan.  Ang ibig kong sabihin, umunlad ba ang tao.  Dahil ang pag-unlad ay para sa tao at kailangan umuunlad din ang tao sa kabuuan ng kanyang pagkatao.  Nakatulong ba ang pag-unlad ng kapaligiran sa tao o ang pag-unlad bang ito ay nagdulot ng kapahamakan sa tao.

Kung ikukumpara natin ang populasyon ng tao dito sa Pilipinas mula 1980 hanggang 2009, malaki rin ang pinagbago.  Kung hindi ako nagkakamali, ang populasyon noong 1980 ay umabot ng 74 milyon katao at ngayon ay umabot na sa 90 milyon at ang lupain ng bansa ay di naman lumalaki.

Marami pang pagbabago.  Kapansin-pansin din ang pagbabago ng klima.  Meron na tayong tinatawag na global warming.  Bunga nito, maaaring lumubog sa tubig ang ilang probinsiya. Lalo  namang magkakaroon ng krisis sa sariwang tubig.  Sinasabing 15% sa atin ay walang access sa ligtas na tubig.  Pati tubig ay malaki ng negosyo ngayon.  Kung wala kang pera, di ka makakainom o kaya kung makakainom ka naman, masasabi bang ligtas ka sa tubig na iinumin mo.  Tulad ng nangyari sa mga kababayan natin sa Mindanao na nakatira sa paligid ng banana plantation na gumagamit ng aerial spraying ang may-ari, pati inumin ng tao ay napeste kasama ang mga iba pang pananim at hayop na inaalagaan.  Di rin ligtas ang kalusugan ng mga residente.

Ano naman ang pagbabago sa ating ekonomiya?  Sinasabi ng isang palatastas sa telebisyon, “ramdam ko ang pag-asenso”, pero ilang milyong Pilipino ang namumuhay sa ilalim ng “poverty line?”  Ilang Pilipino ang halos walang makain.  Ilang milyong ang unemployed.  1 sa 4 na nagtatrabaho ay kailangan pang kumakayod higit sa isang trabaho.  Kada oras, 121 ng kababayan natin ang umaalis sa ating bansa patungo sa ibang bansa.

Maraming pagbabago.  Sa ating paglalakbay sa daan, iba’t-ibang  yugto ang ating mararanasan.  Minsan payapa, tahimik at matiwasay ang ating biyahe.  Patag at pantay ang daan. Ngunit kung minsan, kung hindi mabilis ang takbo ng ating sasakyan, lubak-lubak naman ang dinaraanan, matrapik, titirik ang sasakyan sa gitna ng daan at kung anu-ano pang sakuna ang ating mararanasan.  Makakasagupa tayo ng iba’t-ibang hamon, pagsubok at problema, ngunit isang bagay na tiyak ay tulad ng daan, gaano man ito kahaba, lalo kang magiging matatag sa pagkakakapit at pagkatutok sa adhikain na makarating sa paroroonan.  Magkakaroon ka ng kapangyarihan at lakas na abutin ang iyong pangarap at gawing makatotohanan.

Lahat tayo ay naglalakbay sa buhay.  At sa ating paglalakbay sa buhay na ito, anu-ano ba ang mga hamon at suliranin ang iyong nakakatagpo?  Anu-ano naman ang tagumpay ang maaring naghihintay sa iyo at maaari mong makamit?

Sa buhay na ito, lahat tayo ay drayber.  Kung tayo ay maglalakbay sa daan ng buhay, kailangang kilala natin ang ating mga sarili.

Meron ka bang pananaw sa buhay mo?  Ano ang pananaw na ito?  Ang pananaw mo bang ito ay magpapakilala sa iyo?

Saan ka ba patungo?

Kung alam natin kung saan tayo papunta, maisasakatuparan at maisasabuhay natin ang ating pananaw.

Nand’yan ang daan.  Narito ang ating sasakyan.  Alam natin na nakatutok tayo sa ating pangarap, pero, bakit  parang hindi natin kayang abutin ito?  Maaring natatakot tayong harapin ang mga balakid o hadlang sa ating harapan.

Anu-ano ba ang mga balakid o hadlang na ito? (maaari mong isulat sa iyong papel at pagnilayan)

 

–      –   –   –

 

Minsan o kadalasan, ang hadlang ay walang iba kundi ang ating mga sarili.

Ito ay ang “makasaraling saloobin” (selfish attitude) at “sakim na pagpapahalaga” (selfish values).

 

Ano ba ang ibig sabihin ng makasariling saloobin o sakim na pagpapahalaga?

Ang taong may makasariling saloobin ay walang iniisip kundi ang sarili.  Ginagamit niyang tuntungan ang tao o anumang bagay para sa pansariling interes o kapakanan.  Kung auman ang saloobin mo, sumusunod dito pati ugali at gawi.  Nagmumula sa makasariling saloobin ang kasakiman at karamutan na nagsisilbing pang-aalipin sa tao.  Lahat tayo ay nabibilanggo sa iba’t-iba at mumunting karamutan.

Malaking impluwensiya sa makasariling saloobin ay ang pag-iisip.  Lahat ng gawa ng sinuman ay nagmumula sa iniisip, binabalak at hinahangad ng may katawan.  Sa pag-iisip nagmumula ang mapanganib na saloobin.  Dito nagmumula ang maraming masasamang gawa ng tao.  Ang kasakiman o labis na pagpapahalaga sa sarili ay hindi sa mundo nagmumula.  Ang pinagmumulan nito ay ang sarili!  Una ang sarili!  Ako ang Una!  Ako muna!  Ay sa isip unang gumagalaw.

Kaya ang makasariling saloobin ay nagsisilibing balakid sa tunay na pag-unlad.

Ang isa pang napakalaking pagkabilanggo ng tao ay ang pang-aalipin ng sakim na talahalagahan.  Mas malalim ang pinag-uugatan nito kaysa makasariling saloobin bagamat magkakambal ang dalawang ito.

Ang ugat ng makasariling pagpapahalaga ay nasa puso na.  Tagos sa puso.  Ito na ang gusto ko, nais ko, at mahal ko.

Ang pagpapahalaga ay sumusunod lamang sa puso. Diyan isinilang ang mga bayani, ang mababait, ang madamayin at mga banal.  Gayon din naman, sa puso rin ng tao nagmumula ang pag-iimbot, kasakiman, pandaraya at paggawa ng krimen.  Nagiging balakid ang sakim na pagpapahalaga sa pag-unlad ng tao sapagkat hindi siya nagiging magalang sa kapwa, nagiging tampalasan siya sa buhay, sa mga iba’t-ibang  biyaya at maging sa kalikasan.

 

(Kaganapan ng buhay sa mundo 41 – 45)

Pero kung nais nating maisakatuparan ang pananaw, kailangang kalimutan natin ang ating sarili.  Kailangan magkaroon ng Pagbabago.  Kailangan makipagsapalaran tungo sa pagbabago.

Subalit ang tao ay takot humarap sa pagbabago.  Ayaw magbago.

Bakit?  Anu-ano ang mga dahilan?

 

Ang tao ay ayaw makipagsapalaran sa pagbabago sapagkat:

1. Walang katiyakan ang buhay na hahantungan.  Hindi tayo sigurado sa ating patutunguhan kung kaya natatakot tayong makipagsaapalaran.  Takot tayong magtaya o itaya ang ating mga sarili. Pinaghaharian tayo ng takot.  Takot na baka mabigo.  Takot na harapin ang mga hamon ng buhay.

2. Nakasandal sa pader.  Meron tayong nasasandigan.  Merong naghahanap buhay para sa atin kung kaya bakit pa ako magtatrabaho.  Ayaw humiwalay sa mga magulang dahil walang ibang masasandalan. Walang lakas ng loob na tumayo sa sariling paa.  Tumatakas sa kahirapan.  Ayaw nating maghirap.  Bakit?  Nahihiya ka ba?  Gusto natin ay madaling buhay.  “Instant” ‘ika nga.  Iniisip ng tao na ang pagbabago ay kawalan ng magandang buhay – buhay na sagana.

Meron din mga magulang na ayaw payagan na humiwalay ang kanilang mga anak sa kanila sapagkat nag-aalala na baka di pa kayang mag-isa ng kanilang mga anak.  Paano matuto sa buhay kung ganito ang ating mga pananaw.

3. Walang “model o huwaran”.  “Gusto kong bumait ngunit hindi ko magawa”, sabi sa isang awit.  Sapagkat wala tayong nakikitang gumagawa ng kabutihan.  Kung ano ang ginagawa ng karaamihan, kahit hindi mabuti, nakikisama na rin tayo.  At kapag gumawa ka ng mabuti, tutuligsain ka pa.

Ikaw, pwede ka bang maging huwaran ng kabutihan?  Ng pagbabago?

4. Nag-iisip na wala siyang kakayahang magbago.  Walang tiwala sa sarili.  Minamaliit ang sarili.  Walang pangarap. Baguhin ang pag-iisip.

5. Hindi na kailangan pang magbago dahil puno at puspos na at wala ng paglalagyan.

Minsan, sarado na tayo sa pagbabago dahil ang tingin naman natin sa ating sarili ay  alam na natin ang lahat.  Hindi na tumatanggap ng mungkahi mula sa iba.

6. Nag-aalinlangan sa pagbabago.  Urong-sulong sa pagbabago.  Nag-iisip na baka ako lang ang may gusto sa pagbabago.  Be different ‘ika nga.  Manindigan kung ano ang nilalaman ng iyong puso kung alam mong ito ay para sa kabutihan ng lahat.

7. Walang tiwala sa kapwa.  Kaya, ayaw magbago.  Kung di ka nagtitiwala sa iyong kapwa, parang sinasabing wala ka ring tiwala sa iyong sarili.  Malaki ang problema ng ganitong tao.  Ang tingin ng tao sa panukalang pagbabago ay isang banta sa kanyang sarili.

8. Ang paniwala ng tao na ang pagbabago ay isang masamang ideya.

Nakikita mo ba ang iyong sarili sa mga talaan na ito?  Ikaw ba ang sinasalamin nito?

Nais mo bang manatili dito?

Kaya mo bang magbago?

 

May Kasabihan tayo sa English na nagsasabing:

 

“There is nothing permanent in this world except change!”

 

Naniniwala ka ba dito?

 

Ayon kay Dewitt Jones sa kanyang dokumentaryong “Ipagdiwang kung ano ang tama sa mundo”,

“…ang mga bagay na kinatatakutan natin sa ngayon ay mga drastiko at phenomenal na pagbabago sa ating lipunan. . . . . ngunit kung tutuusin, di naman talaga ito pagbabago.  Bagong pagtingin lamang. Pagbabago para sa mga posibilidad…ang pagbabago ay isang posibilidad. At habang lalong nagbabago, dumadami ang mga posibilidad.”

 

Kaya mo bang sakyan ang takbo pagbabago?

 

Ito ang tinatawag na “Paradigm Shift” ni Thomas Kuhn, isang epistemologist and historian of science.

“Paradigm Shift, a change from one way of thinking to another.  Traditional way of thinking vs. new way of thinking.  From one fundamental view to a different view.  It’s a revolution, a transformation, a sort of metamorphosis.”

Ang pagbabago ay nagdudulot sa atin ng kahirapan, kamatayan at panibagong buhay.  Kaakibat ng pagbabago ay pagtawid.  Maraming nagaganap sa pagtawid sa ating buhay at ito ay hindi madali.

 

Naranasan mo na bang tumawid at makipagsapalaran sa buhay?

Ano ang iyong naramdaman?

Ano ang naging bunga nito sa iyo?

 

Ayon kay Dewitt Jones sa kanyang aklat na “Focus your Vision”

“Change is difficult.  Change is painful.  Change is taking a risk – doing something you wouldn’t normally do – this is how we move away from our conventions to focus and achieve our visions.  Without risk, we would never be able to take our visions to another level.  We would never be able to take that next step and make our ideas come into fruition.  If our visions don’t challenge us to take a risk, then we cannot be innovative.  Be creative.  Taking risk aids us in attaining our vision and turning them into reality.”

 

 

Harapin natin ang sitwasyon na may bagong pagtingin, na ang pagtawid tungo sa pagbabago ay isang posibilidad tungo sa paglago at pag-unlad ng isang tao.  Tanggapin natin na anumang pasakit ang dumaraan sa ating buhay ay isang grasya o biyaya na nagpapatatag at dumadalisay sa atin.

Hindi natin makakamit ang kaganapan ng buhay kung aasa lamang tayo sa sariling nating kakayahan.  Sa ating paglalakbay sa daan ng buhay na ito, makakamit natin ang ating pananaw, mga pangarap kung kasama natin si Jesus.

 

Salita ng Diyos:

Marcos 4: 35 – 41

Pinatigil ni Jesus ang Unos

 

Kinagabiha’y sinabi ni Jesus sa mga alagad niya, “Tumawid tayo sa ibayo.” Kaya’t iniwan nila ang mga tao, at sumakay sa bangkang kinalululanan ni Jesus upang itawid siya. May kasabay pa silang ibang mga bangka.  Dumating ang malakas na unos.  Hinampas ng malalaking alon ang bangka, anupat halos mapuno ito ng tubig.  Si Jesus nama’y nakahilig sa unan sa may hulihan ng bangka at natutulog.  Ginising siya ng mga alagad.  “Guro,” anila, “di ba ninyo alintana?  Lulubog na tayo!”  Bumangon si Jesus at iniutos sa hangin, “Tigil!”  At sinabi sa dagat, “Tumahimik ka!”  “Tumigil ang hangin at tumahimik ang dagat.  Pagkatapos, sinabi niya sa mga lagad,  “Bakit kayo natatakot?  Wala pa ba kayong pananampalataya?”  Sinidlan sila ng matinding takot at panggigilalas, at nagsabi sa isa’t-isa, “Sino nga kaya ito, at sinusunod maging ng hangin at ng dagat?”

 

Pagninilay:

 

Ang pagtawid na ito sa dagat ay larawan ng mararanasan nating lahat sa pagsunod natin kay Jesus.  Hindi panatag at tahimik na buhay ang iniaalok niya sa atin dahil sa malao’t madali ay kailangan tayong makipagsapalaran, magtaya at simulan ang mga bagay na bago para sa atin.  At darating nga ang unos kung kalian naman “natutulog si Jesus o kung kailan natin nararamdamang para bang pinababayaan niya tayong mag-isa.  Subalit ang krisis na ito ay kinakailangang kundisyon para makarating tayo sa kabilang ibayo na ang ibig sabihi’y sa mas matatag at mas malinaw na pananampalataya.

Nabubuhay tayo ngayon sa lipunang halos walang pag-asa dahil sa mga unos na nararanasan natin sa araw-araw.  Nandiyan ang maraming problema: pamayanan, pamilya, at maging sa sarili: graft and corruption, ang usaping charter change, extra-judicial killing, peace and order, kulang ng suporta para sa improvement ng mga kababayan natin sa probensiya, pag-aabuso sa ating kalikasan, political dynasty, pagtataksil ng asawa, pagtraydor ng isang kaibigan, intriga sa organisayon, kamatayan ng minamahal sa buhay, pagkawala ng trabaho at marami pang iba.

Kahit maramin ng pagbabago na nangyayari sa paligid natin  mabagal pa rin ang pag-usad ng pag-unlad at pag-babago. Mapapansin natin na ang kabutihang pangkalahatan ay pumapangalawa lamang sa pansariling interes.

Sa sitwasyong ganito, kailangan magkaroon tayo ng kamalayan sa ating pananampalataya na sa Panginoon lahat ay posible.  Pinagwawalang bahala natin ang ating pananampalataya.  Ipinaghihiwalay natin ang pananampalataya sa ating pang-araw-araw  na buhay.  Ibig sabihin, ang mga gawain natin ay taliwas sa pananampalatayang Kristiyano.

Subalit kay Kristo tayo makakakita ng liwanag sa gitna ng kadiliman. Paglaya mula sa kadiliman. Nasa Kanya ang kaganapan ng buhay.

Gayon pa man, sa kabila ng mga paghihirap, mayroon din naming kabutihan.  Meron mabuti sa lahat ng sulok, kahit tayo ay malimit na punain sa mga  ginagawa natin.  Ito ay napapaloob sa mga hamon sa atin.

 

Ano ang hamon sa atin?

 

Sakyan ang takbo ng pagbabago.

Maglakbay at tumawid tungo sa pagbabago.

 

Ito ay sisimulan natin sa ating mga sarili.

 

Sa ating pagtahak sa landas ng bagong buhay, kailangang matanto natin na tayo rin kung minsan ay nakadaragdag ng kasamaan sa paligid dahil sa mga desisyon na nakabase lamang sa ating sariling kapakanan.  Minsan, tayo ang sumasagisag sa lubak-lubak na daan, sira-sirang kalsada, kung kayat mahalagang pakinggan natin at pagtiwalaan ang tinig ni Hesus sa gitna ng unos “Tigil!”, “Tumahimik ka!”

Isinisigaw ni Juan Bautista “Papatagin ang mga batong kinatitisuran at papantayin ang lupang lubak-lubak.  At makikita nga lahat ng tao ang pagliligtas ng Diyos.” (Lucas 3:5b-6)

Ang ipinahayag ni San Pablop Apostol sa mga Taga-Roma, “Huwag kayong umayon sa takbo ng mundong ito.  Mag-iba na kayo at magbago ng isip upang mabatid ninyo ang kalooban ng Diyos – kung ano ang mabuti, nakalulugod sa kanya at ganap.”

At ano ang kalooban ng Diyos?

Sinabi ni Jesus, “Kung ibig ng sinuman na sumunod sa Akin, limutin niya ang ukol sa kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus at sumunod sa akin.  (Marcos 8:34).

 

Ang Krus ay sagisag ng mapanligtas na pag-ibig ni Jesu-Kristo.

 

Tayo ay tinatawag ni Kristo upang makibahagi sa kanyang sakripisyo.  Ipinaliliwanag ng Second Plenary Council of the Philippines kung paanong sa Misteryo Paskwal:

Dinadala tayo ni Jesus sa kanyang pagtawid mula sa pagdurusa patungong kaluwalhatian, mula sa kamatayan patungo sa buhay, mula sa ating pagkamakasalanan patungo sa kanyang biyaya.  Sa Misteryong ito, kailangang makibahagi tayo bilang mga alagad niya. (PCP II 8586; KPK 575)

Ang sakim na pagpapalagay o makasariling saloobin at sakim na Talahalagahan ay ilan lamang sa mga umaalipin sa tao.  Ang balakid na ito sa pag-unlad ng tao ay nakaugat sa kasalanan na siyang pinakamalaking sagabal.  Tayong lahat ay alipin ng kasalanan.  Lahat tayo ay makasalanan.  Ang pagliligtas sa atin ng Panginoong Jesu-Kristo ay ang pagpapalaya sa atin sa tanikala ng kasalanan (1 Juan 4:10), ang pag-unlad naman ay ang nagpapalaya sa tao sa anumang umaalipin sa kanya. (Kaganapan ng buhay sa mundo 15, 124).

Sa pamamagitan ng Misteryo Paskwal (Paghihirap, Kamatayan at Pagkabuhay na Muli), si Jesu-Kristo ay lubos na nagpapalaya sa atin sa kasalanan.  Siya ang nagpapatawad o nagpapawalang sala.

 

Ano ba ang hinihingi sa atin ng gawaing pagtubos ni Jesus?

 

Tayo ay tinatawag sa pagbabagong-buhay.

 

Ang pagbabagong-buhay ay nangangahulugan hindi lamang ng isang gawain kundi ng panghabambuhay na proseso na paglapit kay Kristong ating mananakop, sa loob ng kanyang sambayanan, ang Simbahan, at paglayo sa mga pagkakasala at masasamang bisyo. (KPK 1789)

Ang pagbabagong-buhay ay pagtawid sa paanyaya na ang Diyos na nagmamahal sa atin ang siyang maghahari sa atin.

Ang pagbabagong-buhay ay pagtawid mula sa pagkakasala at ng mga pagkakataong naghahatid sa pagkakasala tungo sa pagpapanibago ng ating diwa sa pamamagitan ng pagkilala ng ating kasalanan, totoong pagsisisi at matatag na pagtitikang magbagong buhay. (KPK 1854)

Kaya, ang Simbahan ay nagmamalasakit na tawagin ang mga matapat sa sumasampalataya sa walang tigil na pagsisisi at pagbabago, at ipagdiwang ang Sakramento ng Pagbabalik-loob o Pakikipagkasundo.

Sa Sakramento ng Pagbabalik-loob o Pakikipagkasundo, tayo ay nakatatanggap ng pagpapatawad ng Diyos para sa mga kasalanang nagawa.  (KPK 1848)

Kailangang gumawa tayo ng desisyon.  Ang Diyos ay di makakatulong hanggang hindi natin tinatanggap ang kanyang tulong, kailangan nating pumalaot sa kailaliman ng ating kamalayan at sa kaibuturan ng ating puso kung saan nananahan ang Espiritu Santo upang ang biyaya ng kagalingan ay papanibaguhin ang ating pagharap sa sitwasyon at mga hamon at sunugin ang ugat ng makasariling saloobin at sakim na talahalagahan – ang kasalanan.  At ang pagbabagong buhay ay magiging tunay.

Hayaan nating ang Diyos ang magmaniobra sa ating buhay.

 

Sakyan ang takbo ng pagbabago.

 

Harapin natin ang bagong mukha ng buhay.

 

Lumapit tayo kay Jesu-Kristo sa Sakaramento ng Pagbabalik-loob.

 

Ito ang tama sa mundo!  Halina’t Ipagdiwang natin!

 

[katahimikan]

 

Anong pagbabago ang gagawin mo sa iyong sarili?

 

Panalangin:

Sa ating paglalakbay sa buhay, sa ating pakikipagsapalaran upang maabot natin ang minimithing pananaw, makakatagpo natin ang iba’t-ibang sakuna. Ngunit, huwag tayong matakot.  Huwag tayong sumuko.  Don’t give up!

 

Pagnilayan natin ito:

Don’t give up…..

 

One day I decided to quit…

I quit my job, my relationship, my spirituality. ..

I wanted to quit my life.

I went to the woods to have one last talk with God.

“God”, I asked, “Can you give me one good reason not to quit?”

His answer surprised me…

“Look around”, He said. “Do you see the fern and the bamboo?”

“Yes”, I replied.

“When I planted the fern and the bamboo seeds,

I took very good care of them.

I gave them light.

I gave them water.

The fern quickly grew from the earth.

Its brilliant green covered the floor.

Yet nothing came from the bamboo seed.

But I did not quit on the bamboo.

In the second year the Fern grew more vibrant and plentiful.

And again, nothing came from the bamboo seed.

But I did not quit on the bamboo. He said.

“In year three there was still nothing from the bamboo seed.

But I would not quit.

In year four, again, there was nothing from the bamboo seed.

I would not quit.” He said.

“Then in the fifth year a tiny sprout emerged from the earth. Compared  to the fern it was seemingly small and insignificant.

But just 6  months later the bamboo rose to over 100 feet tall.

It had spent the five years growing roots.

Those roots made it strong and gave it what it needed to survive.

I would not give any of my creations a challenge it could not handle.”

He asked me. “Did you know, my child, that all this time you have  been struggling, you have actually been growing roots”.

“I would not quit on the bamboo.

I will never quit on you.”

“Don’t compare yourself to others.” He said.

“The bamboo had a different Purpose than the fern.

Yet they both make the forest  beautiful.”

“Your time will come”, God said to me.

“You will rise high”

“How high should I rise?”  I asked.

“How high will the bamboo rise?” He asked in return.

“As high as it can?” I questioned.

“Yes.” He said, “Give me glory by rising as high as you can.”

I left the forest and brought back this story.

I hope these words can help you see that

God will never give up on you.

Never, Never, Never Give up.

For the Christian Prayer is not an option but an opportunity.

Don’t tell the Lord how big the problem is,

tell the problem how Great the Lord is!

 

Awit:  You Raise Me Up

 

When I am down and, oh my soul, so weary

When troubles come and my heart burdened be;

Then, I am still and wait here in the silence,

Until you come and sit awhile with me

 

You raise me up, so I can stand on mountains;

You raise me up, to walk on stormy seas;

I am strong, when I am on your shoulders,

You raise me up . . . To more than I can be. (Repeat 4X)

 

You raise me up . . . To more than I can be.